Guy Mees – The weather is quiet, cool and soft 24/11 - Tentoonstelling in Oostende
Opgelet: dit event is voorbij. Wil je toch iets gaan doen? Zoek hier snel verder Event zoeken
Mees was lid van de Nieuwe Vlaamse School, een beweging die nauwe banden had met veel kunstenaars die ook verbonden waren met de internationale beweging ZERO, die een netwerk vormde dat reikte van Europa tot Japan en Noord- en Zuid-Amerika. De kunstenaars van deze groepering deelden een gemeenschappelijke interesse in lichte, seriële structuren, beweging en monochromie. Precies als lid van deze groep kreeg Mees reeds in het begin van de jaren zestig erkenning van de internationale avant-garde.
Zijn antiautoritaire houding en conceptuele aanpak, waarbij hij elke vorm van classificatie deconstrueerde, bracht hem echter op alternatieve paden, waarbij het loslaten van systemen, structuren en media een tastbaar en idiosyncratisch gegeven werd om vrijheid te kunnen verwerven en openheid te creëren
De reeks portretten Diffences of Level, de film- en fotoreeksen met groepjes van drie mensen die spontaan plaatsnamen of verschillende niveaus op drie verplaatsbare betonblokken, doen denken aan het werk van een amateur. Naast de zes mogelijke posities (123, 132, 213, 231, 312, 321), kan de reeks variëren ad infinitum, wat duidelijk maakt hoe veranderlijk de aard van een fenomeen is en hoe willekeurig de aard van een norm. Voor de daaropvolgende reeks werken op papier, getiteld 1, 2, 3, gebruikte de kunstenaar foto’s van contactafdrukken en plaatst deze in een raster, als waren het de nota’s van een fijngevoelige mathematicus.
Behalve de absurditeit van deze mechanistische ondernemingen, tonen deze films en foto’s van vrienden en familie ons ook een fascinerend portret van de Belgische avant-garde rond de galerieën MTL van Fernand Spillemaeckers en X-One van Marc Poirier dit Caulier; daarnaast krijgen we ook internationale beelden te zien, zoals van de reeks uit 1974 met portretten van Nicholas Serota in het Museum of Modern Art in Oxford.
Het principe van de zes posities leidde Mees naar een nieuwe formeel onderzoek van combinaties volgens een chromatische kaart met lijnen in zes verschillende kleuren, met de hand getekend op dun papier (krantenpapier). Deze lijnen organiseerde hij vervolgens in kolommen en groepeerde in veelvouden van drie. Terwijl de algemene compositie, het automatische karakter en de herhaling van patronen en gestes eigen zijn aan een mechanisch proces dat vergelijkbaar is met dat van een drukpers, zorgt de aard van het blad ervoor dat we afstand nemen van die initiële referentie en overgaan naar een willekeurige lezing. Langzaam onthullen de lijnen een schraal universum van kleurmarkeringen op dun papier, waarvan de configuratie soms deze van de muur spiegelt en binnendringt in het interieur, waarbij de weg gebaand wordt voor de knipsels van Verloren ruimte.
Wat betreft het systeem van uitwisselingen, is het interessant om vast te stellen dat Guy Mees en André Cadere tegelijk vertegenwoordigd werden door Fernand Spillemaeckers, die in 1970 de Belgische conceptuele galerie MTL oprichtte. De fout die Cadere systematisch introduceerde in zijn werken getiteld Round Bar of Wood en de systematische rasternotatie die meer en meer onvoorspelbaar werd bij Mees, gebeurden tegelijk. Deelden ze misschien een gemeenschappelijk verlangen om fouten te introduceren binnen het denken van zowel georganiseerde systemen van objecten als het maatschappelijk systeem?
De werken uit de reeks Verloren ruimte benadrukken het concept van een gedeconstrueerd kader doordat de ruimte van het beeld zelf verscheurd is en de tussenin-aard van tussenruimtes en overblijfselen onthult. Of het nu gaat om de namaakmonochromen van industrieel kant uit het begin van de jaren zestig die minimalistische vormen vermengen met een sensuele of zelfs erotische textuur en een gevarieerde innerlijke ruimte onthullen, of om de meer vluchtige vormen van de knipsels die de kunstenaar in de jaren tachtig op de muur prikte en waarvan de fragmentaire kleuren de vormen en leegtes van de architectuur sculpteren en de ruimte tot een beeld transformeren – de werken uit de reeks Verloren ruimte representeren het begin en de culminatie van een conceptuele en poëtische gedachtegang in het werk van Guy Mees. Ze zijn “vervuld van datgene waarvan hij het resultaat is, vervuld van het verlies ervan.” (Dirk Pültau).
De tentoonstelling in Mu.ZEE is een aanvulling op de tentoonstelling in de Kunsthalle Wien (31 januari - 9 april 2018) en zal extra aandacht besteden aan bijkomend archiefmateriaal uit het nalatenschap van de kunstenaar; verder is er ook een nieuwe selectie van werken uit een andere periode. De tentoonstelling zal ook inzicht bieden in de geest van een kunstenaar die zijn hele leven elk analytisch discours over zijn werk van de hand wees en de zintuiglijke ervaring centraal stelde.
Bij de tentoonstelling hoort een publicatie die het pad van de kunstenaar verkent en zijn blik volgt via een tactiele en archivale benadering van zijn werken. In de publicatie wordt archiefmateriaal uit de nalatenschap van de kunstenaar opgenomen, zoals foto’s, dia’s, teksten en notities, en andere documenten.
De publicatie staat onder redactie van Lilou Vidal en wordt uitgegeven door Sternberg Press.
Curator: Lilou Vidal
De tentoonstelling en de publicatie zijn een coproductie van Mu.ZEE, Oostende en de Kunsthalle Wien.
Bron: UiTinVlaanderen.be
Praktische gegevens over: "Guy Mees – The weather is quiet, cool and soft"
| Prijsklasse | Gratis |
| Datum | Van 24 november 2018 tot 10 maart 2019 |
| Locatie |
Mu.ZEERomestraat8400 Oostende Routebeschrijving |